Lek roślinny – fakty i mity

Ludzie od wieków próbują wszelkich sposobów, aby zachować swoje zdrowie w jak najlepszej kondycji. Do jednych z nich należy stosowanie leków roślinnych. Przez jednych doceniane, przez innych wyśmiewane – co nie zmienia faktu, że ziołolecznictwo ma bardzo długą tradycję i jego połączenie z postępami współczesnej nauki wnosi bardzo wiele zarówno do medycyny naturalnej, jak i do tej opartej na skrupulatnych badaniach.

 

Leki pochodzenia roślinnego wywołują skrajne emocje, gdyż nie każdy wierzy w ich siłę. Prawdą jest, że ziołolecznictwo jest wartościowym odgałęzieniem medycyny, a ze względów na nieopłacalność badań klinicznych ich działanie jest w wielu przypadkach udowodnione wyłącznie wielowiekową tradycją – co według niektórych nie jest wystarczającym dowodem, choć niesłusznie. Zwłaszcza, że rozwój metod analitycznych, w tym chromatografii pozwala nam na identyfikację fitozwiązków występujących w badanych surowcach roślinnych oraz określenie ich zawartości, dzięki czemu wiemy dlaczego dana roślina wykazuje określone właściwości.

 

Przykładowo te zawierające garbniki działają jak leki przeciwbiegunkowe, przeciwpotne, ochronne, dzięki działaniu ściągającemu, a te o określonej ilości triterpenów pentacyklicznych (kwas ursolowy, kwas oleanolowy, kwas betulinowy) wykazują działanie przeciwcukrzycowe, gdyż zwiększają efektywne wykorzystanie glukozy przez komórki organizmu oraz zwiększają wydzielanie insuliny. Co nie zmienia faktu, że sama obecność kurkuminy czy triterpenów o działaniu przeciwnowotworowym udowodnionym w badaniach in vitro nie będzie podstawą do wykorzystaniu ich w leczeniu raka. Dlatego doceniajmy lecznicze właściwości roślin i wykorzystujmy ziołolecznictwo, gdyż mogą stanowić wartościowe leki, jednakże korzystajmy z nich 'z głową’.